Ішоў грозны 1941 год
У гісторыі нашай краіны шмат слаўных і трагічных падзей. Але і ў самыя змрочныя часы Вялікай Айчыннай вайны, калі не было, здавалася ніякага пробліску пад свінцова-чорнымі фашысцкімі хмарамі, людзі верылі ў перамогу. Без ваганняў ішлі, калі патрабавалася на смерць – але не скарыліся ворагу. Гэта аб іх гранітную цвердасць і непахісную смеласць і мужнасць разбілася жалезная машына гітлераўскага вермахту. Яны злажылі свае галовы, каб мы радаваліся сонцу, прадаўжалі жыццё, каб мы жылі..
Сення мы ўспомнім слаўныя і трагічныя старонкі барацьбы землякоў за нашу будучыню.
Васіль Захаравіч Корж арганізаваў дзве баявыя групы. Адну групу ўзначаліў сам, другую – Карасёў. Група Карасёва абстрала калону нямецкіх аўтамашын, якіх суправаджалі матацыклісты. Забілі 7 фашыстаў, сярод якіх 1 афіцэр. Але падабраць трафеі не ўдалося. Тры машыны, якія ехалі ззаду, спыніліся і адкрылі шаленую страляніну. Прыйшлося адысці.
Група Каржа натыкнулася на немцаў у весцы Баравая. Калі сцямнела камандзір паслаў двух разведчыкаў у рыбгас, што знаходзіўся недалека ад вескі. Байцы вярнуліся і далажылі, што немцы паехалі на Жыткавічы. Па дарозе абстралялі лес.
Васіль Захаравіч Корж ладзіў рэйды па весках, каб падбадзерыць людзей. У кожным населеным пункце байцоў акружалі жыхары ад малога да вялікага, задавалі пытанні, у якіх гучала трывога за лёс радзімы.
Свае гутаркі Корж заканчваў так:
- Таварышы! Мы партызаны. Колькі нас – гэта ваенная тайна. Людзі слухалі і гаварылі: - вядома немцы не самі сябе абстрэльваюць.
- Вось бачыце,- падхопліваў Корж,- значыць не баімся мы немцаў, калі сярод белага дня ездзім па зямлі, якую яны лічаць заваяванай. І прызываем вас, дарагія таварышы, дапамагаць Чырвонай Арміі і нам. Ні зярнятка, ні грама мяса, ні кроплі малака акупантам! Хавайце ўсе. Няхай не будзе сярод вас здраднікаў. А калі такія знойдуцца – вось вам наша партызанскае слова : жывым ім не быць!
